Γιώργος Χατζηνίκος... πάνω απ' όλα ΔΑΣΚΑΛΟΣ!

Ο Γιώργος Χατζηνίκος έφυγε από την ζωή αποδεικνύοντας περίτρανα πόσο απελευθερωτικός είναι ο θάνατος. Απελευθερώνει εκείνον που φεύγει αλλά κυρίως τα συναισθήματα όσων μένουν. Ο Γιώργος Χατζηνίκος υπήρξε αναμφισβήτητα εξαιρετικός πιανίστας και μαέστρος. Η τεχνολογία σήμερα μας δίνει την δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με την ανάμνηση της τέχνης του. Όμως εκείνος υπήρξε πάνω απ' όλα Δάσκαλος! Διαβάζοντας κανείς τα κείμενα των μαθητών του και παρατηρώντας τα βαθιά συναισθήματα που εκφράζονται μέσα από αυτά (click here to read), αντιλαμβάνεται ότι όσο και αν επικοινωνείς μέσω της μουσικής με ένα ακροατήριο δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να διαμορφώνεις ανθρώπινες ψυχές και προσωπικότητες. 

Η Αντιγόνη Γαϊτανά γράφει...

Γλυκέ μας Δάσκαλε μας άφησες με τη γεύση του μελιού... Μας χάρισες τόσα δώρα απλόχερα, μουσικά και δώρα ζωής... Ήσουν ο λόγος που βρήκα τον σύντροφο της ζωής μου, ο λόγος που βλέπω ιστορίες να ξεπηδούν από τις νότες...

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μου επαφή μαζί σου. Δύο ώρες πάνω σε μία σελίδα ρετσιτατίβο Μότσαρτ και τα πιο πολλά λεπτά αφιερωμένα στις παύσεις. Εκεί έβλεπες ό,τι εμείς αδυνατούσαμε να δούμε, την ιστορία πριν από την λέξη, την ανάσα πριν από την κίνηση.

Θυμάμαι το βλέμμα σου γλυκό, να με στηρίζει στο πρώτο μας ρεσιτάλ με τον Χρήστο στο Χόρτο το 2010. Δίπλα σου καθόταν ένα κοριτσάκι, ούτε 5 χρονών, και έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς ήταν δυνατόν τα μάτια σου να είναι τόσο αγνά σαν τα δικά της. Περπατήσαμε οι τρεις μας ώς το σπίτι σου μετά τη συναυλία, και λίγο πριν την καληνύχτα, εκεί δίπλα στο κύμα, μας έπιασες τα χέρια και μας χαμογέλασες και ήταν σαν να μας έδωσες την ευχή σου για την κοινή ζωή που ξεκινούσαμε.

Έτσι απλά και μαγικά τα έκανες όλα. Άπλωνες τον χρόνο, σαν την τράπουλα όταν έριχνες πασιέντζες, και φώτιζες την αλήθεια που ήταν εκεί και μας περίμενε.

Στο βίβλιο σου για τον Μότσαρτ είχες γράψει έναν επίλογο που δεν άντεξα ποτέ να διαβάσω χωρίς να κλάψω και τώρα είναι αυτά τα λόγια που θέλω να σου πω πιο πολύ από όλα:

Στη μνήμη εκείνου που το έργο του προσφέρει

την αρμονία αυτή που τόσο μας λείπει σήμερα...
Στη μνήμη εκείνου που δεν εκμεταλλεύτηκε
ούτε σπατάλησε ποτέ
ιδιοτελώς το θείο δώρο που του χάρισε η φύση...

Ας αναπαυθείς εν ειρήνη...

Σε ευχαριστώ για όλα,

Αντιγόνη Γαϊτανά

Προσωπικά τον γνώρισα φέτος το καλοκαίρι. Κυριακή πρωί μαζί με άλλους νέους μουσικούς και εγώ μαζί ως μεγαλύτερη, με χειροποίητα γλυκά στο χέρι, τον επισκεφτήκαμε στο σπίτι της Υψηλάντου.  Ανιδιοτελής και γλυκός πολύ, παρατηρεί η Μυρτώ Τζέλησι, μας άνοιξε το σπίτι του χωρίς καν να μας ξέρει.  Γλυκό μπορεί να μην έφαγε όμως μας γλύκανε τα αφτιά με λόγο και ήχο. Μας μίλησε για τον Beethoven, τον Bach και τον Debussy και για άλλους πολλούς. Για τον Σκαλκώτα καθόλου. Παρότι η ομάδα επέμενε με ερωτήσεις εκείνος δεν μιλούσε και άλλαζε θέμα. Μας έπαιξε πολύ μουσική, αποσπάσματα από γνωστά έργα. Άκουσε  με προσοχή όσους θέλησαν να παίξουν κάτι για εκείνον και συχνά ρωτούσε πόσο σημαντική είναι η μουσική για εμάς. Τέλος μας ξενάγησε στη σάλα των αναμνήσεων. Ένα δωμάτιο γεμάτο βαλίτσες με βιβλία κασέτες και δίσκους και τοίχους γεμάτους αφίσες. Παρτιτούρες δε παντού. 

Φεύγοντας από εκείνη την τρίωρη περίπου επίσκεψη όλοι είχαμε την αίσθηση ότι αυτή η γνωριμία, πολίτιμη μεν αλλά είχε ήρθει σε λάθος στιγμή. "Αχ και να τον είχαμε γνωρίσει νωρίτερα"! Προσωπικά.. ένιωσα γεμάτη αλλά και θλιμμένη. Πόσοι δάσκαλοι σαν τον Χαζηνίκο μας απομένουν ακόμη;  ΛΙΓΟΙ!

Υπόσχομαι σε μελλοντική ανάρτηση να ολοκληρώσω την απομαγνητοφώνηση του λόγου του και να τον μοιραστώ μαζί σας.  Προς το παρόν σας δίνω ένα μικρό μουσικό δείγμα από εκείνη τη συνάντηση.

Καλή σας ακρόαση!

Y/ Γ Διαβάστε εδώ το μεγάλο αφιέρωμα του ηλεκτρονικού περιοδικού tar στο Γιώργο Χατζηνίκο.

Κείμενο-Επιμέλεια Παρουσίασης: Αναστασία Τσαγκάρη