Οι «Έξι λαϊκές ζωγραφιές» παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά το 1951 ως μπαλέτο από το «Ελληνικό Χορόδραμα» της Ραλλούς Μάνου, με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Αργύρη Κουνάδη στα δύο πιάνα και σε σκηνογραφία του Γιάννη Μόραλη. Για τον Μόραλη ήταν η πρώτη του επαγγελματική δουλειά στο θέατρο και η αρχή μιας συνεργασίας που θα κρατήσει δεκαπέντε χρόνια. Λίγο μετά από την περίφημη διάλεξη του Μάνου Χατζιδάκι για το ρεμπέτικο ο Μόραλης παρακολουθεί τις πρόβες του Χοροδράματος στο μικρό δωμάτιο της οδού Κάνιγγος παρέα με τον Γκάτσο, ακούει τη μουσική του Μάνου στο πιάνο, μαγεύεται και σχεδιάζει ακατάπαυστα.
.jpg)
"...Ζεϊμπέκικα, χασάπικα, συννεφιασμένες Κυριακές, παλικάρια και κοπέλες απελπισμένες, βροχές, καταιγίδες, φωτισμένα παράθυρα, σφυρίγματα, λιμάνια, όλα, τα βλέπουμε προς το παρόν σ΄ ένα δωμάτιο που γίνεται η δοκιμή. Όλοι οι άντρες και οι γυναίκες φοράνε περούκες κι ο Μόραλης ενθουσιασμένος μας εξηγεί την σημασία της εκφραστικής τυποποίηση των χορευτών. Προς το κόκκινο οι άντρες, κάτασπρες οι γυναίκες με χρωματιστές φορεσιές σ΄ ένα σκηνικό που μόνο του δημιουργεί μια ολοκληρωμένη ποιητική ατμόσφαιρα, κινούνται αυστηρά πάνω στους δοσμένους ρυθμούς. Οι άντρες μαθαίνουν να χορεύουν ακίνητοι, οι γυναίκες μαθαίνουν να μην είναι ελκυστικές κι όλοι μαζί συνθέτουν πίνακες με βαθιές ιδέες και χορευτική αλήθεια. Η χορωδία ξεσπάει στο τέλος σε μια επίκληση γεμάτη αγωνία:
«Ας μπορούσα να μαντέψωτης καρδιάς του τον καημό».
Μάνος Χατζηδάκης (πηγή http://www.manoshadjidakis.gr/)
Κείμενο-Επιμέλεια Παρουσίασης: Αναστασία Τσαγκάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου