Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα BBC. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα BBC. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Art About Art "Le Déjeuner sur l’herbe" Édouard Manet

"Le Déjeuner sur l’herbe"

Αποχαιρετώντας ο Eldgar Degas τον Απρίλιο του 1883 τον Édouard Manet, είχε πει " he was greater than we thought ".  To έργο του "Le Déjeuner sur l’herbe", σταθμός στην ιστορία της τέχνης, τον δικαίωσε απόλυτα. Ο Εmile Zola περιγράφει μοναδικά την αξία του πίνακα που άλλαξε την πορεία της σύγχρονη ζωγραφικής, έθεσε νέους κανόνες και γύρισε σελίδα  στη ζωγραφική αντίληψη του γυμνού.

 «Le Déjeuner sur l'herbe est la plus grande toile d'Édouard Manet, celle où il a réalisé le rêve que font tous les peintres : mettre des figures de grandeur nature dans un paysage. On sait avec quelle puissance il a vaincu cette difficulté. Il y a là quelques feuillages, quelques troncs d'arbres, et, au fond, une rivière dans laquelle se baigne une femme en chemise ; sur le premier plan, deux jeunes gens sont assis en face d'une seconde femme qui vient de sortir de l'eau et qui sèche sa peau nue au grand air. Cette femme nue a scandalisé le public, qui n'a vu qu'elle dans la toile. Bon Dieu ! quelle indécence : une femme sans le moindre voile entre deux hommes habillés, mais quelle peste se dirent les gens à cette époque ! Le peuple se fit une image d'Édouard Manet comme voyeur. Cela ne s'était jamais vu. Et cette croyance était une grossière erreur, car il y a au musée du Louvre plus de cinquante tableaux dans lesquels se trouvent mêlés des personnages habillés et des personnages nus. Mais personne ne va chercher à se scandaliser au musée du Louvre. La foule s'est bien gardée d'ailleurs de juger Le Déjeuner sur l'herbe comme doit être jugée une véritable œuvre d'art ; elle y a vu seulement des gens qui mangeaient sur l'herbe, au sortir du bain, et elle a cru que l'artiste avait mis une intention obscène et tapageuse dans la disposition du sujet, lorsque l'artiste avait simplement cherché à obtenir des oppositions vives et des masses franches. Les peintres, surtout Édouard Manet, qui est un peintre analyste, n'ont pas cette préoccupation du sujet qui tourmente la foule avant tout ; le sujet pour eux est un prétexte à peindre tandis que pour la foule le sujet seul existe. Ainsi, assurément, la femme nue du Déjeuner sur l’herbe n’est là que pour fournir à l'artiste l'occasion de peindre un peu de chair. Ce qu'il faut voir dans le tableau, ce n’est pas un déjeuner sur l'herbe, c'est le paysage entier, avec ses vigueurs et ses finesses, avec ses premiers plans si larges, si solides, et ses fonds d'une délicatesse si légère ; c'est cette chair ferme modelée à grands pans de lumière, ces étoffes souples et fortes, et surtout cette délicieuse silhouette de femme en chemise qui fait dans le fond, une adorable tache blanche au milieu des feuilles vertes, c’est enfin cet ensemble vaste, plein d'air, ce coin de la nature rendu avec une simplicité si juste, toute cette page admirable dans laquelle un artiste a mis tous les éléments particuliers et rares qui étaient en lui.»
— Émile Zola, Édouard Manet, 1867 et lps 91

Επιμέλεια Παρουσίασης: Αναστασία Τσαγκάρη

"The Taking of Christ"

"The taking of Christ" Caravaggio
"H σύλληψη του Χριστού" στεγάζεται σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη της Ιρλανδίας στο Δουβλίνο.  Από τα τελευταία έργα του Caravaggio φιλοτεχνήθηκε το 1602 κατ' εντολή του Ρωμαίου ευγενή Ciriaco Mattei. O πίνακας παράμεινε στην συλλογή της οικογένειας Μattei για περίπου διακόσια χρόνια για να βρεθεί  στα χέρια μιας θρησκευτικής κοινότητας στο Δουβλίνο το 1990. 
Η πιστοποίηση του πίνακα από τον Ιταλό ιστορικό Sergio Benedetti διήρκεσε περίπου  τρία χρόνια. Η περιγραφή της σκηνής της προδοσίας ενός αθώου βρίσκεται πλέον σε δημόσια θέα μέσα από από μια τραγική σύμπτωση, τη δολοφονία ενός αθώου το 1920 από τον ΙRA. Το BBC ξετυλίγει το κουβάρι μιας ιστορίας σαν παραμύθι.
https://www.youtube.com/watch?v=YfIf0hyBa7Y
https://www.youtube.com/watch?v=KzDfwV3SpgI
https://www.youtube.com/watch?v=9f8ukJbrb88
https://www.youtube.com/watch?v=8c_5e0r2sqc

          Κείμενο-Επιμέλεια Παρουσίασης : Αναστασία Τσαγκάρη

"Οι εραστές" Gustav Klimt

Αν το μέτρο για να καθορισθεί η αξία ενός πίνακα ζωγραφικής, ήταν το πόσες φορές έχει αναπαραχθεί, τότε σίγουρα το "Το Φιλί" - αρχική ονομασία "Οι εραστές" - του Gustav Klimt (14 Ιουλίου 1862 - 6 Φεβρουαρίου 1918) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το καλύτερο έργο στην ιστορία της Δυτικής Τέχνης. Βέβαια μια τέτοια παραδοχή μπορεί να σημαίνει ότι το έργο κινδυνεύει να περάσει πολύ εύκολα στη σφαίρα αυτού που ονομάζουμε "κιτς". Η διαπίστωση αυτή, με τη σειρά της, έχει αρνητικές συνέπειες στον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο μέσος φιλότεχνος ή ο απλός τουρίστας, το πρωτότυπο. Η εμπειρία της πρώτης θέασης για τον επισκέπτη του Österreichische Galerie Belvedere είναι μοναδική, καθώς έρχεται σε άμεση επαφή με τον πρωτότυπο πίνακα. 

Τι είναι αυτό που απεικονίζει τελικά το Φιλί του Klimt; Τι το συναρπαστικό βλέπει ο καθένας από μας σε αυτή την εικόνα των αγκαλιασμένων εραστών; Δυστυχώς δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες για τις βαθύτερες αναζητήσεις του Klimpt τόσο για το Φιλί όσο και για τα υπόλοιπα έργα του.Οι ιστορικοί της τέχνης θεωρούν  (view documentary) ότι  το Φιλί αποτελεί προϊόν της εποχής του. Στις αρχές του περασμένου αιώνα οι Βιενέζοι ήταν παθιασμένοι με το σεξ και όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρετε "αν δεν έκαναν σεξ το μελετούσαν". Ο ίδιος ο Klimt είχε τη φήμη Καζανόβα, με μεγάλη αγάπη στο γυναικείο φύλο, ενώ ουδέποτε παντρεύτηκε και έζησε όλη του την ζωή με την μητέρα του και την αδελφή του. Το αν το Φιλί τελικά περιγράφει την ύψιστη στιγμή μιας ερωτικής σχέσης, είναι και αυτό υπό αμφισβήτηση καθώς η γυναίκα στην εικόνα δεν φαίνεται αν ενδίδει στο πάθος του συντρόφου της. Στόμα και μάτια κλειστά, χέρια σφικτά, είναι κάποιες από τις παρατηρήσεις που οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Φεμινιστικό λοιπόν το περιεχόμενο του Φιλιού από αυτή την άποψη, αφού το θηλυκό έχει τον τελευταίο λόγο παρ'ότι με μια πρώτη ματιά μπορεί να μοιάζει υποταγμένο στην θέληση του συντρόφου του.

Emilie Flöge
Όσο για το ποιοι απεικονίζονται στον πίνακα, μάλλον ένα ακόμη ερώτημα που θα μείνει αναπάντητο. Ορισμένοι εικάζουν ότι πρόκειται για τον ίδιο το ζωγράφο, όσο για την ταυτότητα της γυναίκας οι εκδοχές πολλές με κυρίαρχη αυτή της συντρόφου του Emilie Flöge. Ο αρχετυπικός συμβολισμός του πίνακα κάνει ορισμένους αναλυτές να καταλήγουν στην άποψη ότι ο Κlimt ήθελε μάλλον να περιγράψει την ιδανική αγάπη χωρίς να "ονοματίζει" συγκεκριμένα πρόσωπα. Έτσι για την ιστορία, ο πίνακας μετά από ένα χρόνο μεγάλης επιτυχίας από τη δημοσιοποίησή του βρέθηκε στο παρασκήνιο της Βιενέζικης τέχνης για να "αναστηθεί' μετά τον δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, κυρίως στα πλαίσια του κινήματος της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ακόμη και σήμερα οι αναλυτές θεωρούν ότι έχει πολλά να μας πει για τη ζωγραφική της εποχής του, όσο για την επιρροή του στη σύγχρονή τέχνη, παραμένει από πολλούς αμφισβητούμενη.



Έργα των Egon Schiele  "Cardinal and Nun" και Oskar Kokoschka "Murderer, the Hope of Women"  με έκδηλη επιρροή από το Φιλί του Klimt.






Κείμενο-Επιμέλεια Παρουσίασης: Αναστασία Τσαγκάρη  




Giovanni Pierluigi da Palestrina... Ο πατέρας της Ιταλικής μουσικής


Αν μια επίσκεψη στην Ρώμη μας κάνει να αναρωτηθούμε ποια θα ήταν η πορεία της αρχιτεκτονικής, της γλυπτικής και της ζωγραφικής χωρίς την καθολική εκκλησία, το ντοκιμαντέρ του BBC (click  here to view), με θέμα την εξέλιξη της θρησκευτικής μουσικής, γεννά παρόμοια ερωτήματα για την πορεία της δυτικής μουσικής χωρίς την συμβολή του Giovanni Pierluigi da Palestrina (1525- 2 Φεβρουαρίου 1594). 
Για τους Ιταλούς ο Palestrina είναι ότι για τους Αυστριακούς ο Mozart και όχι αδίκως. Υπό την σκέπη της καθολικής εκκλησίας, έθεσε τα θεμέλια της Ιταλικής μουσικής, υπήρξε ο συνθέτης που τελειοποίησε την πολυφωνική γραφή, ενώ ταυτόχρονα ανέδειξε, με μοναδικό μουσικό τρόπο, το πνευματικό περιεχόμενο των θρησκευτικών κειμένων φέρνοντας το ανθρώπινο πιο κοντά στο θείο. 
Η πορεία του ενδιαφέρουσα, ένα νεαρό καλλίφωνο αγόρι από την Palestrina, που κατάφερε μέσα από μια σειρά συμπτώσεων να βρεθεί στην καρδιά του Βατικανού γράφοντας μουσική για την παπική Ρώμη ως ο πρώτος σημαντικός Ιταλός συνθέτης.



Missa Papae Marcelli
 (click here to listen)
'Ερευνα-Κείμενο-Επιμέλεια Παρουσίασης: Αναστασία Τσαγκάρη

Filippo Lippi "Τhe Adoration of the Child"


Ένας τραπεζίτης, ένας ζωγράφος, ένας συλλέκτης έργων τέχνης και ένας δικτάτορας συνθέτουν μια περίεργη ιστορία ενός ξεχωριστού έργου τέχνης. (click here to view the documentary).  The Adoration of the Child του Ιταλού ζωγράφου Filippo Lippi αποτέλεσε πηγή έμπνευσης των μεγάλων ζωγράφων της Αναγέννησης, καθώς για πρώτη φορά η ιστορία της λατρείας του θείου βρέφους παρουσιάζεται με ένα μοναδικό τρόπο. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε βοσκοί ούτε μάγοι. Το σκηνικό, ένα σκοτεινό δάσος γεμάτο σύμβολα, παρόντες ο Ιωάννη ο Βαφτιστής, ένας μοναχός και η Αγία Τριάδα. Ο ζωγράφος έχει ουσιαστικά αφαιρέσει ένα ολόκληρο φάσμα από τις λεπτομέρειες  που συνθέτουν μια τυπική Γέννηση. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1459 κατά παραγγελία του τραπεζίτη Cosimo de Medici, από τους πλουσιότερους άνδρες της Φλωρεντίας.



Στα νεώτερα χρόνια ο πίνακας είχε μια πολυτάραχη ιστορία. Βρέθηκε ανάμεσα σε δύο χιλιάδες έργα τέχνης φυλαγμένα από τους Ναζί, μεταφέρθηκε στην Washington μετά το τέλος τους Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για να επιστρέψει και πάλι στην Gemäldegalerie, στο Βερολίνο.

























Κείμενο-Επιμέλεια Παρουσίασης: Αναστασία Τσαγκάρη

"Η Απογραφή στην Βηθλεέμ" Pieter Brueghel


The Census of Bethlehem
'H Απογραφή στην  Βηθλεέμ" έργο του Φλαμανδού ζωγράφου Pieter Brueghel, είναι ίσως η πιο διάσημη Χριστουγεννιάτικη κάρτα. Ο πίνακας ολοκληρώθηκε το 1566, ένα χρόνο μετά από τον πιο βαρύ χειμώνα που έζησε η Ευρώπη, εκτίθεται πλέον σήμερα στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών στις Βρυξέλλες. Η βιβλική ιστορία αντιμετωπίζεται από τον Brueghel πολύ διαφορετικά από ότι στους σύγχρονούς του, μεγάλους Ιταλούς δασκάλους της Αναγέννησης. Ο Brueghel παρ' ότι ταξίδεψε στην Ιταλία για να δει από κοντά και να μάθει από το έργο τους, επέστρεψε στην γενέτηρά του επηρεασμένος από την ομορφιά της  φύσης και των Άλπεων διατηρώντας την προσωπική του γραμμή, όντας ο ζωγράφος των παραβολών της ηθογραφίας αλλά και του χιονιού. Τίποτα το μεγαλειώδες και μελοδραματικό δεν υπάρχει εδώ. Ο ζωγράφος χρησιμοποιώντας ένα βιβλικό καθαρά θέμα στην ουσία πολιτικολογεί. Η βαρβαρότητα της κρατικής εξουσίας και η κοινωνική εξαθλίωση είναι το θέμα του πίνακα. Φαινόμενα του τότε αλλά και του σήμερα. Ένα έργο που του ταιριάζει απόλυτα ο χαρακτηρισμός "Μια εικόνα χίλιες λέξεις". 
















Κείμενο-Επιμέλεια Παρουσίασης: Αναστασία Τσαγκάρη

Jan Van Eyck: Τhe Private life of a Christmas masterpiece - Documentrary


The Annunciation

O Ευαγγελισμός της Θεοτόκου - The Annunciation - έργο του Φλαμανδού ζωγράφου της Αναγέννησης Jan Van Eyck (1390-1441) θεωρείται σήμερα ένα από τα αριστουργήματα της τέχνης. Φιλοτεχνήθηκε από τον ζωγράφο λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, χάθηκε για περίπου τετρακόσια χρόνια για να βρεθεί κάπου στο Παρίσι σε μια ιδιωτική συλλογή, να καταλήξει στην Μόσχα και από εκεί, μετά από πολλές πολιτικές περιπέτειες, να βρεθεί ανάμεσα στα πρώτα έργα της Αμερικανικής Εθνικής Πινακοθήκης - National Gallery of Art  - στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Η απλή παρατήρηση του έργου δεν αρκεί για να μας φανερώσει τα όσα έχει να μας πει.  Ιστορικοί, αναλυτές και συντηρητές έργων  τέχνης, σε μια ωριαία εκπομπή του BBC ξετυλίγουν το νήμα μια απίστευτης ιστορίας. Το στοιχείο λατρείας παίζει πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, είτε πρόκειται για θρησκευτική λατρεία, είτε πρόκειται για την λατρεία της ίδιας της τέχνης (click here to view).

















Κείμενο-Επιμέλεια Παρουσίασης: Αναστασία Τσαγκάρη